2018-05-12 Upiory

Henryk Ibsen

Łącząca w sobie elementy kryminału i horroru przypowieść o końcu pewnego świata – opartego na kłamstwie, męskiej przemocy i konwenansach.

fot. Maciej Stobierski

Złota Maska – Nagroda Teatralna Województwa Śląskiego i Opolskiego – dla Mirka Kaczmarka za scenografię do spektaklu

Przełom XIX i XX wieku, wiktoriański dom na norweskim pustkowiu. W przeddzień dziesiątej rocznicy śmierci powszechnie szanowanego filantropa – kapitana Alvinga, w jego domu spotykają się ludzie, których łączy tajemnica sprzed lat. Syn, żona, pastor, służąca i przyjaciel rodziny – każdy z nich żyje w cieniu kapitana i jest uwikłany w kłamstwo, które usiłuje wykorzystać do własnych celów. Wszyscy będą musieli odpowiedzieć sobie na pytanie: czy można odciąć się od winy przodków i zbudować lepszy świat?

„Upiory” Ibsena to w naszym ujęciu łącząca w sobie elementy kryminału i horroru przypowieść o końcu pewnego świata – opartego na kłamstwie, męskiej przemocy, konwenansach i fasadowej religijności.

Obsada

Twórcy

Maciej Podstawny – reżyseria i adaptacja tekstu

Reżyser i dramaturg, absolwent krakowskiej PWST i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pochodzi z Bielska-Białej, mieszka w Wałbrzychu, Krakowie, w Żywieckim Parku Krajobrazowym na granicy polsko-słowackiej, a w lecie – na północnym końcu kontynentu. Kiedyś asystent Petra Zelenki, Pawła Miśkiewicza i Krystiana Lupy. Współpracował m.in. z Teatrem Dramatycznym w Warszawie za dyrekcji Pawła Miśkiewicza, Teatrem Polskim w Poznaniu, z Teatrem J. Szaniawskiego w Wałbrzychu i z Teatrem Narodowym – w cyklu performatywnych czytań poetyckich „Wielcy Niepoważni”. Za kaliskie „Przełamując fale” wg Larsa von Triera otrzymał nagrodę główną 4. Festiwalu m-teatr, za spektakl „Synek” – śląską Złotą Maskę. W ostatnich sezonach zrealizował „Kajzara. Odyseję 1982” w Teatrze im. L. Solskiego w Tarnowie, w Łaźni Nowej „Skowyt” wg tekstów bitników. W Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu „Moby Dicka, czyli koniec demokracji w państwie wielorybów” i „Lorda Jima. Ćwiczenia z czytania powieści Josepha Conrada”, a w Teatrze Nowym w Zabrzu „Ku Klux Klan. W krainie miłości”. Pedagog AST w Krakowie. Od 2015 roku Dyrektor Artystyczny Teatru Dramatycznego im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu.

Mirek Kaczmarek – scenografia, kostiumy i światło

Jeden z czołowych polskich scenografów. Absolwent Wydziału Komunikacji Wizualnej ASP w Poznaniu. Ponadto kostiumograf, grafik, artysta multimedialny, reżyser świateł. Od debiutu w 2001 r. stworzył oprawę wizualną do około 160 spektakli teatralnych. Prezentował swoje prace na wystawach indywidualnych i zbiorowych m.in. w Poznaniu, Łodzi, Warszawie, Bonn, Stuttgarcie i Frankfurcie. W teatrze współpracuje z: Janem Klatą („Sprawa Dantona”, „Do Damaszku”, „Transfer!”), Marcinem Liberem („Makbet”, „Wesele”, „Fahrenheit 451”), Wiktorem Rubinem („Caryca Katarzyna”, „Joanna Szalona; Królowa”, „Towiańczycy; Królowie Chmur”), Jarosławem Tumidajskim („Trans-atlantyk”, „Święta Joanna Szlachtuzów”), Maciejem Podstawnym („Lord Jim”, „Moby Dick”), Grzegorzem Wiśniewskim („Plac bohaterów”, „Bella Figura”). Zrealizował także projekty teatralne z Krystyną Meissner, Piotrem Kruszczyńskim, Mają Kleczewską, Barbarą Wysocką, Pawłem Łysakiem, Jakubem Roszkowskim, Marcinem Wierzchowskim w m.in. Teatrze Starym w Krakowie, Polskim we Wrocławiu, Nowym w Poznaniu i Wybrzeże w Gdańsku. Był autorem polskiego pawilonu na 11. Praskim Quadriennale Scenografii i Architektury Teatralnej w Pradze w 2007 r. Laureat wielu nagród teatralnych. W 2012 r. nominowany do Paszportów Polityki.

Marta  Śniosek-Masacz – asystentka scenografa

Scenografka, projektantka graficzna, autorka ilustracji i kolaży. Studiowała scenografię na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz edukację artystyczną w zakresie sztuk plastycznych na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Współpracowała z Teatrem im. W. Bogusławskiego w Kaliszu, Teatrem im. W. Siemaszkowej w Rzeszowie, Teatrem A. Fredry w Gnieźnie, Wajda School, Wydziałem Radia i Telewizji im. K. Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

Ewa Gądek-Rosiak – muzyka i opieka wokalna

Współpracuje z Teatrem Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, Teatrem Nowym w Zabrzu oraz Teatrem Zagłębia w Sosnowcu, przygotowując aktorów od strony wokalnej. Jest wykładowcą w Podyplomowej Wałbrzyskiej Wyższej Szkole Zarządzania i Przedsiębiorczości na wydziale: muzyka. Obecnie studentka I roku studiów Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu na wydziale Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii ze specjalnością dyrygentura symfoniczna w klasie prof. dra hab. Alana Urbanka. Absolwentka wydziału Edukacji Muzycznej w klasie dyrygowania dra Artura Wróbla. Jest asystentką dyrygentki Małgorzaty Sapiechy-Muzioł w Akademickim Chórze Politechniki Wrocławskiej i dyrygentką i kierowniczką artystyczną chóru ,,Ballada” w Centrum Kultury Zamek.

Mikołaj Karczewski – ruch sceniczny

Tancerz, aktor, choreograf. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie, Wydział Teatru Tańca w Bytomiu. Spektakle dyplomowe: „Everything slips away” w chor. Joe Altera i „Hamlet” w reż. Jana Peszka i Cezarego Tomaszewskiego. Swój warsztat taneczny i teatralny zdobywał ucząc się pod okiem: Jacka Łumińskiego, Sylwii Hefczyńskiej-Lewandowskiej, Janusza Skubaczkowskiego, Jana Peszka, Iwony Olszowskiej, Joe Altera, Louise Frank, Barbary Sier-Janik, Jerzego Stuhra i Jerzego Święcha. Najważniejsze produkcje teatralne i taneczne, w których brał udział to: rekonstrukcja spektaklu „WK70” w chor. Jacka Łumińskiego, „Le Nozze di Figaro” w reż. Jana Peszka, „Hotel Nowy Świat” w reż. Magdaleny Piekorz, „Wejście Smoka. Trailer” w reż. Bartosza Szydłowskiego, „Położnice Szpitala św. Zofii” w reż. Moniki Strzępki, „Stille” w reż. Wojciecha Klimczyka. Jako choreograf pracował przy spektaklach w reż. Jędrzeja Piaskowskiego: „Raj. Tutorial” oraz „Puppenhaus. Kuracja”. Od 2012 r. tańczy w duńskim teatrze tańca Granhøj Dans (spektakle „Men&Mahler”, „Rite of Spring – Extended”, „Petruschka – Extended” (za rolę w tym spektaklu otrzymał nominacje do nagrody teatralnej w kategorii „Najlepszy tancerz sezonu” w Danii) oraz „Love you… not forever”.

 

 

Recenzje

Ostatnia rodzina: Michał Centkowski, Newsweek

Zaściankowość, bigoteria, nieufność wobec Europy, maskowanie upiorów przeszłości…: Witold Mrozek, Gazeta Wyborcza

Gdy runą mury milczenia, czyli o Upiorach Ibsena w Teatrze Zagłębia, Marta Fox

Upiory są wśród (i w) nas: Henryka Wach-Malicka, Dziennik Zachodni

Rozdarta kurtyna: Robert Przeliorz, blog Irracjonalnie racjonalny

Po premierze „Upiorów” – recenzja, sosnowiec.online

Wideo